Vandaag verschijnt de zesde druk van Vrouw aan de piano. Niet meer bij Uitgeverij Vrijdag, maar bij Pelckmans, waaraan Rudy Vanschoonbeek zijn fonds heeft overgedragen. Precies zeven jaar geleden tekende ik bij Rudy mijn contract. Een anekdote over de man die mijn droom waarmaakte.
In mei kondigde Rudy Vanschoonbeek aan dat hij Uitgeverij Vrijdag ophief en zijn fonds zou overdragen aan Pelckmans. Het nieuws kwam voor zijn auteurs als een donderslag bij heldere hemel. Het was even afwachten hoe het verder zou gaan. Zouden we even goed gesoigneerd worden bij Pelckmans?
In juni mocht ik er al op de koffie. En ze hadden meteen goed nieuws: een zesde druk voor mijn boek dat inmiddels zo goed als uitgeput was. Vanaf 23 augustus is Vrouw aan de piano opnieuw beschikbaar, met een licht gewijzigde cover.
Het afscheid van Rudy Vanschoonbeek deed me terugdenken aan mijn kennismaking met hem. Die dateert niet van het moment waarop ik, op 22 augustus 2017, in de Jodenstraat het contract voor mijn boek ging tekenen.
Anakoloet
Rudy Vanschoonbeek is een naam die ik al kende van toen ik als tiener, ergens in de jaren 80, naar Radio Stad luisterde.
Op die vrije radio had Rudy een boekenprogramma, met de prachtige en sprekende titel Anakoloet. Geregeld deelde hij toen boeken uit. Wellicht was het toen nog een gele briefkaart die ik op een dag instuurde. En ik won. Ik kreeg het boek De verloren dochter toegestuurd, met een briefje van Rudy erbij – ik herkende later op slag zijn handschrift.
Het boek van de Engelse bestsellerauteur Jeffrey Archer ging over een meisje dat de allereerste presidente van Amerika werd. Het deed dromen. Zoals ik er lang van gedroomd heb ooit een boek te schrijven. En toen deed ik dat. Het stond haast in de sterren geschreven dat ik daarmee – als een ‘verloren dochter’? – naar Rudy zou stappen.
Rudy, ik dank je van harte voor de kans die je me gaf. En ik wens je alle goeds, met uiteraard nog veel mooie boeken in je leven.
En laten we hopen dat die allereerste presidente van Amerika ook realiteit wordt…
