Het was aanvankelijk met wat spijt dat we vanavond ‘noodgedwongen’ de Koningin Elisabethwedstrijd onderbraken. We hadden immers al lang geleden kaarten geboekt voor een concert in deSingel. Waarom hadden we dat ook alweer gedaan? Ha ja, wellicht omdat Lili Boulanger op het programma stond, met ‘D’un matin de printemps’. En de negende (‘de Grote’) van Schubert – samen met zijn achtste (‘de Onvoltooide’) de favoriete symfonie van ons vader zaliger. Wat herinner ik me dat nog goed, hoe die twee symfonieën avond na avond uit de casetterecorder in zijn atelier klonken. Daardoor ken ik dat werk door en door.
En toch heb ik er in deSingel van genoten alsof ik het pas ontdekte. Geen seconde verveling, van begin tot eind geboeid luisteren én kijken. Kijken naar de dirigente. Wat een plezier om Joana Mallwitz bezig te zien! Een ware choreografie voerde ze daar uit, op de vierkante meter van de bok.
Joana Mallwitz, een naam om te onthouden. Voor haar begon de liefde voor klassiek ook met Schubert. Als kind raakte ze zo in de ban van zijn Onvoltooide, dat haar ouders haar een pocketpartituur cadeau gaven. De partituur die nu op haar pupiter lag, was overigens ook opvallend klein. En maar bladeren, soms wel een paar pagina’s tegelijk…
Ze staat sinds vorig seizoen aan het roer bij het Konzerthausorchester Berlin, notabene nog maar als eerste vrouwelijke dirigente van een groot Berlijns orkest. En dan denk ik terug aan wat een vermaarde concertpianist me nog maar enkele jaren geleden toevertrouwde: dat hij maar niet kon wennen aan een vrouwelijke dirigente voor een orkest. Hij vond ze toch maar iets awkwards hebben… Ik kan er nog altijd niet bij.
PS. De Oostenrijks-Iraanse cellist Kian Soltani, die soleerde in Tsjaikovski, was ook puik. Topavond!
En nu terug naar de Elisabethwedstrijd in uitgesteld relais. Maar niet voor de dirigent. Met alle respect voor Kazushi Ono, maar het contrast is opvallend.
(Voor een foto van Joana Mallwitz, ga naar de aankondiging van deSingel.)
