Op mijn dagelijkse wandelingen na mijn schouderoperatie in juni luisterde ik geboeid naar De pianist met één hand. Die vijfdelige podcast van NPO Klassiek focust op de erfenis van pianist Paul Wittgenstein, die componisten de opdracht gaf speciaal voor hem werk te componeren nadat hij in de Eerste Wereldoorlog zijn rechterarm verloren had. Het Concerto pour piano (main gauche seule) in D majeur van Maurice Ravel is daarvan wellicht het bekendste werk.
Een en ander prikkelde mij om na mijn operatie toch weer snel aan de piano te gaan zitten. Maar zouden vrouwelijke componistes ook voor de linkerhand gecomponeerd hebben? Na wat googelen met de linkerhand kwam ik o.m. via dit artikel op het spoor van de Three Preludes van de Engelse componiste en docente Yvonne Adair (1897-1989). Van de Amerikaanse Martha Mier (1936) downloadde ik Rhapsodie (for left hand alone). Vrij eenvoudige, pretentieloze stukjes waar ik veel plezier aan beleefde.
Een pak uitdagender is Espelho (‘Spiegel’) uit Momentos Musicais van ‘onze’ (linkshandige) Eliane Rodrigues. Dat werk vergt nog verdere oefening vooraleer ik dat in mijn vijf vingers krijg, maar ik hou er met plezier nog wel even mijn rechterhand werkloos voor.
Die weken met een geïmmobiliseerde arm hebben me alvast twee dingen geleerd – mocht ik er al aan twijfelen. Dat ik toch écht piano willen blijven spelen. En dat de piano een fantastisch instrument is dat je zelfs met één hand kunt laten klinken alsof het een orkest is.
