Blog Image

Notities van een amateurpianiste

Eline Cote zet door met symfonisch vrouwenorkest Virago

Notities Posted on 4 februari 2024 20:08

‘Wanneer zal je tevreden zijn?’, vroeg ik Eline Cote toen ze vier jaar geleden het vrouwenorkest Virago oprichtte en een uniek concert in de Koningin Elisabethzaal aankondigde. ‘Wanneer ik iets in beweging heb kunnen zetten’, antwoordde ze. En of er een en ander gebeurd is! Virago Symphonic Orchestra is alvast geen eenmalig project gebleven. Binnenkort brengt het orkest met solistes een avond vol aria’s en operawerken van vrouwelijke componistes in deSingel. Eline zelf is toegetreden tot de International Alliance for Women in Music.

Even terugspoelen naar 2020. Contrabassiste Eline Cote, op dat moment laatstejaars aan het conservatorium van Antwerpen, heeft het plan opgevat een orkest op te richten dat uitsluitend bestaat uit vrouwen, onder leiding staat van een vrouwelijke dirigente én uitsluitend werk brengt van vrouwelijke componistes. Ze ziet het groots en boekt de Koningin Elisabethzaal voor internationale vrouwendag op 8 maart. Een en ander past in haar masterproef waarmee ze focust op vrouwen in de muziek. Want het frappeerde haar al langer dat orkesten veel minder vrouwen dan mannen tellen en dat ze zelf nauwelijks componistes kende. Dat er in de klassieke muziek ook nog behoorlijk wat seksisme heerst, krijgt ze bevestigd in een enquête die ze verspreidt. Uit de meer dan 250 (anonieme) antwoorden die ze krijgt, evenals uit de gesprekken die ze voert met musici in Europa en de Verenigde Staten, komt duidelijk naar voren dat vrouwen nog steeds dubbel zo hard moeten werken als hun mannelijke collega’s om nog maar ‘toegang te krijgen tot de race’. It’s a men’s world, stelde ze tijdens een lang gesprek dat ik met haar had in de aanloop naar het concert in de Elisabethzaal. Met haar Virago Symphonic Orchestra wilde ze de balans in evenwicht brengen. Haar boodschap? Gender is niet bepalend wanneer het aankomt op talent.

Haar onderzoek, de oprichting van het orkest en de organisatie van het concert (nog te bekijken op YouTube) leverden Eline enkele maanden later een meer dan verdiende grootste onderscheiding op. Voor het concert was het evenwel kantje boord geweest, beseft ze. Die 8ste maart hing er immers spanning in de lucht: luttele dagen later ging de wereld op slot door een allesoverheersend virus. Mocht corona nog iets sneller onze contreien veroverd hebben, dan was het concert, waar zovelen naartoe geleefd hadden, er niet gekomen. En zou er wellicht ook geen sprake geweest zijn van alles wat er intussen op gevolgd is, vermoedt Eline nu.

International Alliance for Women in Music

Wat erop gevolgd is, is indrukwekkend en hoopgevend. Het is gelukkig niet bij een eenmalig project gebleven. Virago bestaat nog steeds, al moest Eline meteen na haar afstuderen nog wel wat plannen en projecten on hold zetten. Zo moest het Virago-concert ‘Antwerp Women in Concert’ uitgesteld worden naar september 2022, maar ze won er wel de ‘Cultuurprijs voor de jeugd’ van haar thuisbasis Merksem mee.

Het concert van 8 maart 2020 ging ook ver buiten de grenzen niet onopgemerkt voorbij. In de Elisabethzaal daagden meer dan 1.000 enthousiastelingen en nieuwsgierigen op, wat betekent dat er onverhoopt enkele duizenden euro’s winst gemaakt werd. Daarvoor zocht en vond Eline een goed doel bij de International Alliance for Women in Music (IAWM), een in Portland gevestigde organisatie die zich inzet voor het werk van vrouwelijke componistes via concerten, wedstrijden en conferenties. Eline haalde de voorpagina van het Journal van de IAWM én ze werd gevraagd voor nieuwe concerten.

Gitaarconcerto voor mannen?

‘In 2022 gaven we in opdracht van de IAWM met Virago een concert in AMUZ, dat werd uitgezonden tijdens de conferentie van de organisatie. Aansluitend volgde een online interview met mezelf, dirigente Pascale Van Os en gitariste Emma Wils. Zij was in AMUZ soliste in het befaamde Concerto de Aranjuez. Jawel,’ glimlacht Eline, ‘op verzoek van Emma zetten we voor één keer een werk van een man op het programma, maar dan wel als statement. Joaquin Rodrigo zag het tweede deel van zijn gitaarconcerto als een ode aan zijn vrouw en zijn dochter, maar het geniet onder gitaristen de reputatie dat het enkel goed speelbaar is door mannen…’ Onnodig te zeggen dat Emma Wils en het vrouwenorkest het schitterend deden. (Bekijk de opname op YouTube.)

Elines inzet voor de IAWM ging sindsdien nog verder. Inmiddels is ze als board member toegetreden tot het executive committee en is het haar taak als concert chair het jaarlijkse concert van de IAWM te organiseren. Dat alles doet ze onbezoldigd. Haar schaarse inkomen verdient Eline met de enkele uren die ze lesgeeft in de muziekacademies van Wilrijk en Berendrecht. Onvoldoende om huur te kunnen betalen, zucht de jonge vrouw, waardoor ze noodgedwongen nog in hotel Mama woont. ‘Door al mijn engagementen met Virago heb ik eerlijk gezegd ook geen tijd om meer uren les te geven. Maar ik doe dat “vrijwilligerswerk” ontzettend graag en het opent deuren.’

Lilith Ensemble

Aan het jaarlijkse concert van de IAWM is telkens een wedstrijd voor vrouwelijke componistes verbonden. Voor de editie van dit jaar, die focust op elektro-akoestische muziek en plaatsvindt in Minnesota, kan nog werk ingestuurd worden tot 1 maart.

Vorig jaar vond het concert plaats in het conservatorium van Antwerpen, in aanwezigheid van de Amerikaanse voorzitster, Christina Rusnak. Voor de uitvoering van de prijswinnende werken engageerde Eline het Lilith Ensemble, eveneens een jong gezelschap waarvan ze een van de leden is. Het bestaat voorts uit drie musici die elkaar leerden kennen in Amsterdam. Op zoek naar werk voor het kamermuziekensemble dat ze wilden vormen, stelden de Spaanse klarinettiste Leire Ruiz Garcia, de Catalaanse hoboïste Cèlia Tort Pujol en de Spaanse fluitist Jaume Darbra Fa tot hun verrassing vast dat de muziek die hen aansprak, opvallend vaak geschreven was door vrouwelijke componistes – en dat terwijl het merendeel van de composities die worden uitgevoerd toch geschreven is door mannen. (Een vaststelling die tussen haakjes beantwoordt aan wat componiste Annelies Van Parys me vorig jaar vertelde: ‘De meerderheid van de leading composers zijn vandaag vrouwen.’

Eline: ‘Omdat ze dat intrigerend vonden, tipte een docent aan het conservatorium hun eens contact op te nemen met mij. Ze hebben me meteen gevraagd toe te treden tot hun gloednieuwe ensemble waarmee ze zich wilden toeleggen op nieuwe muziek. Omdat concerteren toen nog niet kon, wilden we een cd opnemen. Daarvoor zetten we met succes een crowdfunding op. In de database van de IAWM zijn we op zoek gegaan naar componistes wier werk ons lag. Uiteindelijk hebben een tiental vrouwen nieuw werk voor ons gecomponeerd. Net zoals ons ensemble vormen ook zij een erg internationaal gezelschap: naast de Belgische Marlies Hollevoet en Maya Verlaak komen ze uit Armenië, Engeland, Duitsland, Nederland, de VS, Catalonië, Cuba en China.’

‘De enige twee voorwaarden die we hun oplegden, waren dat het werk kan worden uitgevoerd door maximaal 12 musici en dat het niet langer dan 10 minuten duurt. Voor de rest lieten we hen helemaal vrij. Een van de werken kreeg zelfs een vrij zotte bezetting: contrabas, cello, altviool en sopraan, maar het klinkt geweldig. Fijn is dat onze vier instrumenten goed bedeeld worden. Want bijvoorbeeld voor contrabas botste ik tijdens mijn studies op een probleem: er bestaat vrij weinig kamermuziek voor mijn instrument. Tijdens examens of recitals hoor je dan ook altijd dezelfde werken. Daarom ook heb ik tijdens de lockdown nog een eigen vinylplaat opgenomen, Hidden Gems: allemaal onbekende pareltjes voor contrabas solo van vrouwelijke componistes.’

De release van de cd van het Lilith Ensemble vindt plaats op 25 mei in Schouwburg Noord in Merksem. Ook dan weer met een internationaal gezelschap op het podium. En verrassend toch: het zal voor de helft bestaan uit mannen. Eline: ‘Virago is een statement-orkest: we willen onderstrepen dat vrouwen met elk instrument kunnen schitteren. Maar een van de vier kernleden van het Lilith Ensemble is alvast een man. De realiteit is ook dat in bepaalde instrumentengroepen vrouwen nog steeds in de minderheid zijn. Met Lilith streven we naar een ideale wereld: een fifty-fiftyverdeling van vrouwen en mannen op het podium, en dat willen we ook illustreren met onze cd.’

Night at the Opera

Maar eerst is er op zaterdag 24 februari in deSingel nog het all female concert van Virago: The Night at the Opera. Het gaat om een benefietconcert op initiatief van Soroptimist Antwerpen Anthos, een afdeling van de wereldwijde vrouwenorganisatie die zich inzet voor de verbetering van het leven en de positie van vrouwen en meisjes. De opbrengst gaat naar het project Maatje achter de voordeur van het Family Justice Center Antwerpen. 

‘Al meteen na het concert in de Elisabethzaal droomde ik ervan eens iets te doen rond opera. Op vocale concerten allerhande horen we immers altijd uitsluitend werk van mannen, terwijl er zoveel aria’s, duetten en ander operawerk van vrouwen onbekend blijven. En toen kreeg ik een vraag om samenwerking van Soroptimist. Dat was mijn kans’, glundert Eline.

Op het programma staat werk van onder meer Francesca Caccini, Barbara Strozzi, Alma Mahler en Rachel Portman. Naast de gevestigde waarden Liesbeth Devos en Elise Caluwaerts zijn de solistes studentes en pas afgestudeerden die deelnamen aan een auditie. Want ook dat is een betrachting van Virago: jonge musici een duwtje in de rug geven. Elise Caluwaerts bood spontaan coaching aan.

Het geheel staat onder de leiding van Pascale Van Os, de vaste dirigente van Virago die inmiddels ook bij tal van andere orkesten geëngageerd is. Er wordt ook een bijzondere gaste verwacht: de componiste Alma Deutscher, van wie Virago uittreksels brengt uit haar opera Cinderella. Die ging in 2015 in première toen Alma … 10 jaar oud was. De opzienbarende muzikante – ze is ook pianiste, violiste én dirigente – wordt vooraf geïnterviewd door Eline Hadermann.

Normaalste zaak van de wereld

Alsof Eline en haar orkest nog niet genoeg te doen hebben, begeleiden ze ten slotte ook nog de Frans-Waalse folkzangeres Aurélie Dorzée in La vie d’une femme. Die performance over alle fases in een vrouwenleven ging in december 2023 in première in Namen en doet op 10 november 2024 Schouwburg Noord in Merksem aan. Met deze korte reportage hopen ze nog meer boekingen te krijgen.

‘Ik zal pas tevreden zijn als ik iets in beweging heb kunnen zetten’, zei Eline Cote me in 2020. Het mag alvast duidelijk zijn dat zijzelf niet stilgezeten heeft. Maar ze heeft toch het gevoel dat er ook in de muziekwereld iets aan het bewegen is. Eline: ‘Als ik nog eens in het conservatorium rondloop, spreken docenten me nog altijd met veel bewondering aan over mijn masterproef. Zoiets verwachten ze niet snel meer opnieuw, zeggen ze me. Toch merk ik binnen het conservatorium ook enige verandering. Studentes/n kunnen [opnieuw, vja] een module over vrouwelijke componistes volgen. Er is nu ook een inclusion team. In de wc’s hangt bv. uitleg wat je kunt doen als je je onveilig voelt. Heel fijn is ook om vast te stellen dat in Maestro Stefaan Degand op Canvas het de normaalste zaak van de wereld is dat een vrouwelijke dirigente, onze Pascale Van Os, de leerkracht is.’

Op onze lauweren rusten kan weliswaar nog niet, beseft Eline. ‘Er zijn al meer musici en orkesten die al eens een werk van een vrouw in hun repertoire steken. Maar we zijn er pas als het publiek daar niet meer van opkijkt. Het moet de normaalste zaak zijn dat dat werk op het programma staat, zónder dat daar de aandacht op moet worden gevestigd. Die verandering moet al beginnen in de muziekscholen. Als je kinderen eens iets uit de tijd van Beethoven wil laten spelen, waarom dan niet denken aan een tijdgenote? Niet met het vingertje omhoog: “Dit is van een vrouw!” Het moet voor leerlingen vanzelfsprekend zijn dat ze ook werk van vrouwen krijgen.’ 

‘Het probleem blijft wel dat er weinig partituren van vrouwelijke componistes van vroeger beschikbaar zijn. Zelfs al hebben ze die in hun archieven liggen, dan nog durven uitgeverijen het nog steeds niet aan om er geld en tijd in te steken omdat ze vrezen dat die niet zullen verkopen. Nog te veel werk blijft daardoor onbekend. Heel jammer! Er is iets gaande, maar het gaat traag.’

_______________

• Virago Symphonic Orchestra
• The Night at the Opera op zaterdag 24 februari om 20 uur in de Blauwe Zaal van deSingel.
• Release van de cd van het Lilith Ensemble op 25 mei in Schouwburg Noord in Merksem.
• Lees ook het interview met Eline Cote uit 2020: ‘Een ‘mannelijk’ instrument kiezen is heel dapper’.



‘Een ‘mannelijk’ instrument kiezen is heel dapper’

Notities Posted on 15 februari 2020 18:26

Contrabassiste Eline Cote concerteert met vrouwenorkest Virago

Een orkest met alleen maar vrouwen, een vrouwelijke dirigente, op het programma uitsluitend werken van vrouwelijke componistes. En dat allemaal in de Koningin Elisabethzaal op de internationale vrouwendag. Wie heeft dat voor elkaar gekregen? Maak kennis met de jonge contrabassiste Eline Cote. Met The Virago Symhonic Ochestra maakt ze niet alleen een droom waar, ze heeft ook een duidelijke boodschap: gender is niet bepalend wanneer het aankomt op talent. ‘Als je het niet eens bent met gendergelijkheid, dan ben je simpelweg een seksist.’

Eline Cote (1997) wist al heel vroeg dat haar toekomst in de muziek lag. Ze was het soort kind dat op haar vierde al met een potlood in haar handje mee stond te dirigeren wanneer ze op televisie een concert zag. Haar ouders begonnen snel pogingen te ondernemen om haar in te schrijven voor muziekles, maar ze moest tot haar zevende wachten voor ze binnen mocht in de muziekacademie van Merksem, in haar eigen straat. ‘Bij een voorstelling van alle instrumenten vond ik, die zelf heel klein was en nog steeds ben, de contrabas ontzettend cool. Ik kon in de klas van Lode Leire beginnen met een 1/8 contrabas, het kleinste model. In het middelbaar heb ik nog wel even de richting Latijn gevolgd, maar ik wist dat muziek mijn passie was. Van De! Kunsthumaniora ging het naar het conservatorium van Antwerpen.’

Het instrument groeide met haar mee, van 1/8 over 1/4 naar 3/4. In haar eerste jaar aan het conservatorium stelde ze echter vast dat ze het met haar 1 meter 50 fysiek veel zwaarder bleef hebben dan haar medestudenten. Ze kreeg rug- en schouderpijn. De tussenmaat 5/8 bood een oplossing voor haar fysieke klachten, maar Eline was niet tevreden over de klank van dat instrument voor een orkest. 

Eline Cote: ‘Ik en mijn instrument, wij zijn gewoon dezelfde.’

Overtuigd van haar definitieve toekomst trok ze vorig jaar naar Pöllmann, befaamd contrabasbouwer in Mittenwald bij Innsbruck. Vier instrumenten had Michael Krahmer (vierde generatie Pöllmann) voor haar klaargezet, maar nog steeds voldeed geen enkel aan haar wensen. ‘‘‘Wacht even’’, zei hij toen, ‘‘ik heb nog wel één bijzonder instrument.’’ Daarop haalde hij een contrabas tevoorschijn waar hij tien jaar aan gerestaureerd had. Niemand had geloofd dat hij met de vele puzzelstukjes die hij daarvan binnengekregen had opnieuw een goed instrument kon maken. Maar het was hem gelukt. Daarom beschouwde hij dat instrument als zijn baby die hij niet graag afstond. Vanaf het eerste moment dat ik die bas aanraakte, voelde ik het: dit was het. ‘‘The double-bass sounds so good in your hands’’, vond ook Michael. Ik ben zo blij dat ik nu, dankzij een flinke sponsoring, op dat instrument kan spelen. Zo’n warme klank voor zo’n klein instrument: ik en mijn instrument, wij zijn gewoon dezelfde.’ 

HeForShe

Op zondag 8 maart, op internationale vrouwendag, zal Eline met haar contrabas en ‘haar’ vrouwenorkest Virago te horen zijn in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Het wordt de bekroning van een groots opgezet project waaraan ze flink anderhalf jaar geleden begon. Het past in haar masterproef waarmee ze afstudeert aan het conservatorium. ‘De meeste studenten leggen zich daarvoor toe op een bepaald muziekstuk dat ze tot in de puntjes analyseren. Daar had ik geen zin in. Ik wilde iets doen met vrouwen in de muziek.’ 

‘Daar was ik al mee bezig in De! Kunsthumaniora. In het laatste jaar koos ik daar voor een spreekbeurt voor de les Engels geen voor de hand liggend onderwerp als WWF of een andere bekende liefdadigheidsorganisatie, maar voor HeForShe (een solidariteitscampagne van de VN die onder het ambassadeurschap van actrice Emma Watson mannen en jongens betrekt bij het bereiken van meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen, vj). Dat heeft me echt de ogen geopend. Ik ben er ook bewust op beginnen te letten: er zitten nog altijd niet zo veel vrouwen in orkesten en we kennen nauwelijks vrouwelijke componistes. Voor mijn instrument had ik welgeteld één rolmodel: Chi-chi Nwanoku (de Nigeriaans-Ierse contrabassiste die met haar Chineke! Orchestra meer diversiteit wil brengen in de overwegend witte klassiekemuziekwereld, vj).’

A celebration of women in music

Het Chineke! Orchestra o.l.v. contrabassiste Chi-Chi Nwanoku. © Eric Richmond

‘Op mijn 17de dacht ik al: hoe supercool zou een orkest met alleen maar vrouwen zijn? Met superveel vrouwen op een groot podium: a celebration of women in music! (Met haar Amerikaanse roots kruidt Eline haar woorden graag met wat Engels, vj.) Ik vond het zelf irrealistisch, maar dat idee is in mijn achterhoofd blijven spelen. In gesprekken stelde ik immers vast dat er in de klassieke muziek nog altijd behoorlijk wat seksisme heerst. Er is inderdaad al veel veranderd, we zijn op de goede weg. Maar anno 2020 zou het probleem toch gewoon niet meer mogen bestaan? Hoe vreemd is het dat we bepaalde opmerkingen in de les of in een orkest nog steeds aanvaarden? Er zijn zelfs nog altijd mensen die vinden dat een vrouw geen orkest kan leiden omdat muzikanten dan afgeleid kunnen zijn. Hoe absurd is dat!’

‘Toen ik vernam dat voor de masterproef aan het conservatorium de mogelijkheid bestaat iets te doen onder de noemer ‘creatief project’, trok ik met mijn idee naar Yves Senden. Hoewel hij als promotor dergelijke projecten doorgaans afraadt omdat ze zo zwaar zijn, heb ik hem in een halfuur superenthousiast gekregen. ‘‘Jij gaat dat kunnen’’, zei hij. Ik droomde niet alleen van een vrouwenorkest, mijn bedoeling was ook met een enquête het seksisme bloot te leggen.’

Nooit erkenning gekregen

Voor ze aan haar ‘veldonderzoek’ begon, verdiepte Eline zich in de literatuur over vrouwelijke componistes – over uitvoersters vond ze weinig bronnen. ‘Ik vond het zo leuk om hun verhalen te lezen. In bepaalde componistes vond ik mezelf terug. Toen ik hun muziek opzocht op YouTube of Spotify, kon ik gewoon niet begrijpen waarom je ze nooit hoort. Dat heeft natuurlijk te maken met de geschiedenis van de mensheid, waarbij vrouwen altijd een ondergeschikte rol hebben gekregen. Mijn belangrijkste conclusie van mijn literatuuronderzoek: ze waren allemaal op zoek naar de erkenning die ze nooit gekregen hebben. Want eigenlijk doet gender er niet toe. Iedereen is individueel in haar of zijn talent. Het is dus onrechtvaardig om ze niet aan te werven omdat ze vrouw zijn. Je kan ook niet beweren dat vrouwen minder goed waren of zijn. Ook in de enquête die ik vervolgens gedaan heb, kwam dat heel duidelijk naar voren: nog steeds vinden vrouwen dat ze minstens dubbel zo hard moeten werken als hun mannelijke collega’s om nog maar ‘‘toegang tot de race te krijgen’’, om het met Chi-Chi Nwanoku te zeggen.’

It’s a men’s world

Op de enquête voor haar masterproef, die de titel The Challenges of Professional Female Musicians in the Western World meekreeg, ontving Eline Cote niet minder dan 250 (anonieme) reacties, fifty-fifty van vrouwen en mannen, zowel conservatoriumstudenten als docenten, zowel amateurs als professionals, ook uit het buitenland. Ze trok ook naar Londen en Berkeley University in Californië voor lange interviews met beroepsmuzikantes of sprak met hen via Skype. Telkens weer, ook van mannen, kreeg ze te horen hoe fantastisch en nodig haar project was. Tot dan bleken ze er nooit echt bij stilgestaan te hebben, maar nu zag iedereen het: it’s a men’s world.

‘Je moet eerst erkennen dat er een probleem is vooraleer je het kan oplossen. Na mijn enquête gaf een contrabassist toe dat zijn vrouwelijke collega’s niet dezelfde kansen kregen hoewel ze even goed waren. Sommige mannen zagen in dat ze bijvoorbeeld tegen vrouwen in de les of in een orkest dingen gezegd hadden die seksistisch waren. Bij de koperblazers, de meest male dominated group, gaven vrouwen toe dat ze zich vaak oncomfortabel voelden. Maar ook bij de altviolistes waren er vrouwen die dolgraag wilden meedoen met het vrouwenorkest om eindelijk eens niet in de minderheid te zijn. Vrouwen vertelden me ook hoe ze zich hadden moeten aanpassen. Een afgestudeerde van Berkeley had van haar – vrouwelijke – docente te horen gekregen dat ze zich anders moest kleden om er composerly uit te zien. Die boodschap had die docente wellicht doorgegeven omdat ook zij zich had moeten aanpassen.’

Toch niet beter piccolo?

Zelf krijgt Eline ook nog altijd opmerkingen, vaak als grap bedoeld, maar lachen kan ze er eigenlijk niet meer mee en reageren doet ze nog zelden. ‘Altijd maar weer vragen ze of ik, met mijn kleine gestalte, niet beter piccolo had gekozen. Vaak komen die reacties van niet-muzikanten. Maar ook met een collega in een orkest heb ik het meegemaakt. Tot hij me had horen spelen – toen is hij zich komen verontschuldigen.’

Eline is er vast van overtuigd dat meisjes ook nu nog afgeremd worden bij de keuze van hun instrument. Terwijl het vrouwen tot de 19de eeuw nog vlakaf verboden was om ‘onwelvoeglijke’ instrumenten als viool, cello of fluit te studeren, werkt die stereotypering van instrumenten volgens Eline nog altijd door. ‘Hoeveel ouders zullen hun dochtertje nog laten verstaan: ‘‘Trompet, vind je dat niet meer iets voor jongens?’’ Want een blaasinstrument is voor jongens, een harp voor meisjes.’ 

Een blaasinstrument niet voor meisjes?

Over blazers gesproken. Toen Eline begon aan de samenstelling van haar vrouwenorkest, had ze de grootste moeite om aan het vereiste aantal hoorns, trompetten, fagotten, contrafagotten, klarinetten, trombones en tuba’s te geraken. Alleen voor dwarsfluit had ze meteen genoeg kandidates. Voor de strijkers had ze wel een ruim aanbod aan violistes. Samen met de piano en de gitaar behoort de viool dan ook tot de meest gekozen instrumenten in de muziekacademies, ook onder jongens.

Heldhaftige vrouw

The Virago Symphonic Orchestra telt nu zo’n 90 leden, én er staan nog vrouwen op de ‘wachtlijst’. Altijd goed om onvermijdelijk verloop op te vangen: onder muzikanten gebeurt het wel vaker dat iemand moet afhaken wegens een blessure bijvoorbeeld.

Voor de naam van haar orkest zocht Eline naar een ‘heldhaftige vrouw’. Virago klonk haar perfect in de oren. Volgens sommige bijbelvertalingen zou dat de eerste naam zijn die Adam gaf aan zijn vrouw, vooraleer ze na de zondeval herdoopt werd tot Eva. Pejoratief gebruikt is Virago een ‘manwijf’. Van Dale ziet in Virago een ‘manhaftige, forse, krachtige vrouw’, maar ook een ‘helleveeg’. ‘Sommigen vinden vrouwen die een ‘‘mannelijk’’ instrument kiezen, inderdaad manwijven’, beseft Eline. ‘Ik vind hen vooral dappere vrouwen.’ 

Dirigente Pascale Van Os.

In haar celebration of women wilde Eline geen enkele muzikante uitsluiten. Met Virago krijg je daarom een ‘totaalpakket’ aan vrouwen: niet alleen de uitvoersters, maar ook de dirigente is met Pascale Van Os een vrouw en de werken op het concertprogramma zijn allemaal gecomponeerd door vrouwen: Augusta Holmès, Fanny Mendelssohn, Marlies Hollevoet, Amy Beach, Marga Richter, Mary Jane Leach, Vigdis Hansa Elst, Cécile Chaminade en Ethel Smyth. Hun verhalen worden tussendoor kort gebracht door drie actrices. Er doen op 8 maart ten slotte ook enkele danseressen mee.

Onderneemster, activiste, feministe

Blijft het bij een eenmalig project? ‘Zeker en vast niet’, zegt Eline. ‘We hebben al twee uitnodigingen voor festivals gekregen. Samen met mijn mama, vriend en beste vriendin heb ik ook een vzw opgericht, waarmee we seksisme in de kunstwereld blijvend op de kaart willen zetten. Ook na het concert wil ik mee blijven nadenken hoe het beter kan, onder meer in orkesten maar ook daarbuiten. In mei ben ik in Barcelona op uitnodiging van de Boston Consulting Group keynote speaker op een event dat jonge ondernemende vrouwen met elkaar in contact wil brengen. Ja, ik voel me momenteel soms meer een onderneemster dan een muzikante.’

En een activiste, zo noemt ze zichzelf intussen ook. Én zonder enig voorbehoud een feministe. ‘In mijn verhandeling sta ik ook stil bij de definitie van feminisme. Voor mij is dat: streven naar gendergelijkheid. Als je het daar niet mee eens bent, dan ben je simpelweg een seksist.’ 

Wanneer zal je tevreden zijn, vraag ik Eline aan het einde van onze lange babbel, die meer een monoloog was – zóveel had ze te vertellen. ‘Als het concert gedaan is’, zucht ze. Nog drie weken te gaan en ze zal volhouden, heel gefocust. Maar ze geeft toe dat ze moe is. ‘Het is behoorlijk stresserend, ja. Er komt ontzettend veel bij kijken. Elke dag komt er wel iets bij waaraan ik in het begin niet gedacht had. En eigenlijk doe ik alles alleen: mails van mijn orkestleden beantwoorden, met sponsors bellen, de marketing doen, overleggen met de Koningin Elisabethzaal, de crowdfunding opvolgen, enzovoort. Daarnaast moet ik natuurlijk ook nog repeteren voor het concert, les volgen en eind juni mijn eindexamens afleggen. Nee, die ga ik niet uitstellen. Daar ben ik te perfectionistisch voor.’

Maar fundamenteel: tevreden zal ze vooral zijn als ze echt iets in beweging heeft kunnen zetten. ‘Als ik op 8 maart zelfs maar één iemand in het publiek van gedacht heb kunnen veranderen, zal ik al content zijn. Dat die heeft ingezien dat er een probleem is met seksisme in de muziekwereld en dat het anders moet en kan.’

_____________

Foto’s © Ingeborg Selleslags
• ‘Virago: a benefit for women by women’ vindt plaats op zondag 8 maart om 20 uur in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.
• Nog tot 26 februari loopt een crowdfundingcampagne waarmee ze de huur van de Koningin Elisabethzaal en alle bijkomende kosten hoopt te kunnen dekken. 
• Naar gelang van het geschonken bedrag maken sponsors kans op iets extra’s, zoals een speciaal ontworpen tas of het bijwonen van een voorafgaand rondetafelgesprek. Deelneemsters daaraan zijn onder meer Eline Cote, Pascale Van Os (dirigente), Eline De Munck (zangeres), Maria Peters (regisseuse van ‘De dirigent’), Chi-chi Nwanoku (Chineke! Orchestra) en Veerle Janssens (schrijfster van ‘Vrouw aan de piano’).